عفو و بخشش

یکی از روش‌های کسب آرامش که در چارچوب معنویت‌گرایی مطرح شده است، تقویت روحیۀ بخشایشگری است. انسان‌های بخشنده گنجینه‌ای از دل‌های پاک و پر وسعت دارند. آنها از اشتباهات و خطاهای دیگران می‌گذرند و کینه به دل‌های آنان راه پیدا نمی‌کند. دل پر کینه صاحب خود را دچار جمود فکری و پریشانی روانی می‌کند و مولد سلاح‌های مخرب و ویران‌گری‌ می‌شود که تار و پود آن عقده‌های روانی است. ریشۀ اصلی بسیاری از ویران‌گری‌ها، آدم‌ربایی‌ها، مردم آزاری‌ها و قتل‌ها را می‌توان در انباشتگی کینه‌ها و عقده‌های روانی جست‌و جو کرد.

انسان‌های بخشنده، با عفو و بخشش اجازه نمی‌دهند دل‌های پاکشان ذره‌ای به آفت نفاق، کینه و حسد آلوده شود و از کم لطفی‌ها، خطا‌ها، و قصور دیگران به خصوص اعضای خانواده، نزدیکان و همکاران می‌گذرند و به توهین‌ها، اهانت‌ها و بدرفتاری افراد رشد نایافته بها نمی‌دهند. آنها از قدرت گذشت و بخشایش‌گری خود لذت می‌برند و با تأسی از بندگان برگزیدۀ خداوند، در پاسخ به رفتارهای ناخوشایند، با کرامت و بزرگ‌منشی رفتار می‌کنند و با گشاده‌رویی، کلام مثبت و خوشایند بر زبان جاری می‌کنند.

بدیهی است که در بسیاری از مواقع، افراد رشد نایافته و جاهل در مقابل عفو و بخشش دیگران به خود آمده، به اصلاح خویش می‌پردازد.

از آنجایی که اغلب رفتارهای ناخوشایند در ناامنی‌های روانی و خلأهای عاطفی افراد ریشه دارند، انسان‌های بخشنده می‌توانند با رفتار مثبت و خوشایند خود به تغییر رفتار آنان کمک کنند و در جهت درمان و ریشه‌های روانی رفتارهای نامطلوب مخاطبان ناآرام خود گامی مؤثر بردارند. آنها در برابر خطاهای دیگران برآشفته نشده و رفتارهای ناخوشایند نشان نمی‌دهند.